BLOG

Met Toon een dagje uit om samen te klimmen in het bos.

Eenmaal in onze pakjes gehesen gaat hij mij voor op elk pad.

Zeven jaar alweer, en ik glunder van plezier over zijn enthousiasme.

De paden worden langzaam wat ingewikkelder, en hoger.

​

Geregeld haalt hij even diep adem en zegt 'ik kan het'!

We oefenen dat thuis wel eens, als iets spannend is. 

Tegen de juf zeggen dat je iets moeilijk vindt, of als je pijn in je buik hebt voor een doktersbezoek.

​

Ik zag ooit in de serie Grey's Anatomie dat artsen voordat ze een gecompliceerde operatie moesten uitvoeren, wijdbeens gingen staan met hun handen in de zij. Als superman.

Drie keer diep ademhalen en dan starten.

Ik ben het zelf gaan gebruiken voordat ik sollicitatiegesprekken in ga, of wanneer ik een lastig gesprek moet aangaan.

Het 'ik kan het' is er als een mantra vanzelf een beetje bijgekomen. 

​

Toon zweeft intussen zwierend en vrolijk tussen de bomen door. Hij wijst me op mooie spinnen, en ziet allerlei vogels vliegen. Zijn hoofd dwaalt nog wel eens af bij zijn schoolopdrachten, maar hier is hij volledig in zijn element.

En er is veel te zien wat ik niet zomaar voorbij zie komen.

​

Ik vind het zo langzaamaan wel erg wiebelig af en toe en merk dat ik hèm nu nadoe in wat ik hem leerde. Diep ademhalen, blijven kijken, ik kan dit.

​

Ons laatste pad, 'dit ziet er wel heel spannend uit, maar ik ga het toch proberen' hoor ik hem voor me uit zeggen. Het lukt niet en hij wil graag terug. 'Okè, maar misschien kun je je daar zo vasthouden en je voeten zus'.

Hij waagt nog een poging, verkrampt, stapt terug en zegt 'nee, ik wil het echt niet'.

'Heel goed Toon, het is spannend en je hebt het geprobeerd. En soms voel je dat het te eng is, of niet fijn. We gaan gewoon lekker terug.'

​

Leren voelen waar je grens ligt is een kunst, en het klimbos leent zich er goed voor.

En ik was zo trots als een 🦚 .